آلن دلون بازیگر سرشناس سینمای فرانسه در سن ۸۸ سالگی درگذشت
رسانه‌های فرانسوی گزارش داده‌اند که آلن دلون، بازیگر تحسین‌شده این کشور که برای دهه‌ها سینمای جهان را تحت تاثیر قرار داد و هواداران پرشماری را به دست آورد، در خانه‌اش در منطقه دوشی فرانسه در سن ۸۸ سالگی درگذشته است.
این بازیگر پرکار که به دلیل ظاهر زیبا و رفتار لطیف خود به یکی از مردان برجسته سینمای فرانسه تبدیل شد، در سال‌های فعالیت خود در بسیاری از نمایشنامه‌ها و فیلم‌های تلویزیونی به ایفای نقش پرداخت.
در اوایل سال جاری، پسرش آنتونی گفته بود که پدرش به «لنفوم سلول بی»، نوعی سرطان خون، مبتلا شده است.
در طول سال گذشته، وضعیت شکننده سلامت دلون و مجادلات خانوادگی میان فرزندان بر سر مراقبت از او به یکی از محورهای داغ رسانه‌ها در فرانسه تبدیل شده بود.
ناظران حضور آلن دلون را در صنعت سینما بی‌بدیل و فراموش نشدنی می‌دانند؛ چه در نقش قهرمانانی به لحاظ اخلاقی فاسد و چه در نقش مردانی رمانتیک.
دلون در اوج کار خود، در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی مورد توجه برخی از کارگردانان برتر جهان، از لوکینو ویسکونتی تا جوزف لوزی، قرار داشت.
او برای اولین بار در سال ۱۹۶۰ با فیلم «آفتاب تمام» به کارگردانی رنه کلمان و در نقش قاتلی که تلاش می‌کرد هویت قربانیانش را به دست بیاورد مورد تحسین قرار گرفت.
از دیگر فیلم‌های مطرح آلن دلون دلون «سامورایی»، از فیلم‌های موج نوی فرانسه محصول ۱۹۶۷ به کارگردانی ژان-پیر ملویل، بود. دلون در این فیلم نقش قاتلی خونسرد را بازی می‌کند که فقط به‌خاطر پول آدم می‌کشد.
تعدادی از فیلم‌هایی که آلن دلون در آن‌ها بازی کرد به جوایزی مهم در دنیای سینما دست یافتند. از آن جمله می‌توان به فیلم «روکو و برادرانش» در سال ۱۹۶۱ اشاره کرد که جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم ونیز را به خود اختصاص داد و همینطور فیلم «پلنگ» در سال ۱۹۶۳ که برنده نخل طلای جشنواره کن شد. وی همچنین در جشنواره فیلم کن ۲۰۱۹، جایزه «نخل افتخار» را به پاس یک عمر فعالیت هنری دریافت کرد.
آلن دلون در ۸ نوامبر ۱۹۳۵ در منطقه «سو» در جنوب پاریس به دنیا آمد و پس از جدایی والدینش از هم در سن ۴ سالگی، در یک خانواده دیگر به سرپرستی گرفته شد.
در ۱۷ سالگی، دلون به نیروی دریایی پیوست و به هندوچین فرستاده شد. او در سال ۱۹۵۶ به فرانسه برگشت و قبل از اینکه به بازیگری روی بیاورد، مشاغل عجیب و مختلفی را از پیشخدمتی گرفته تا باربری در بازار گوشت پاریس انجام می‌داد.
آلن دلون فرزندانی به نام‌های آنتونی، انوشکا و آلن فابین داشت. علاوه بر آن‌ها همچنین به طور گسترده اعتقاد بر این بود که او پدر آری بولونی، پسر مدل و خواننده آلمانی، بوده است اگرچه او هرگز به طور علنی به پدر بودن خود اعتراف نکرد.
او در سال ۱۹۹۵ در مصاحبه‌ای با نشریه اکسپرس گفته بود: «من در سه چیز بسیار خوب هستم: شغل، حماقت و فرزندان.»
دلون در طول زندگی خود به فعالیت‌های متنوعی دست زد، از راه‌اندازی اصطبل اسب‌های یورتمه تا ساخت ادکلن مردانه و زنانه و به دنبال آن ساعت، عینک و سایر لوازم جانبی. او همچنین به عنوان یک کلکسیونر نقاشی‌ها و مجسمه‌های زیادی را جمع‌آوری کرد.
در سال‌های آخر عمر، دلون از صنعت سینما ناامید شده و اعتقاد داشت «پول این رویا را از بین برده است». او در سال ۲۰۰۳ به هفته‌نامه نوول ابسرواتور گفته بود: «پول، تجارت و تلویزیون این ماشین رویایی را ویران کرده است. سینمای من مرده است. و من هم همینطور.»
با این حال او اغلب به کار خود ادامه داد و در دهه هفتم از زندگی خود نیز در چندین فیلم تلویزیونی ظاهر شد.
این بازیگر مطرح سینمای فرانسه در دو دهه پایانی عمر خود بسیار کم‌کار شد، هرچند در تعدادی از فیلم‌ها بازی کرد.
وی زمانی که به ۷۰ سالگی نزدیک شده بود در مصاحبه‌ای گفت: «شما هرگز مرا پیر و زشت نخواهید دید، زیرا من قبل از آن خواهم رفت وگرنه خواهم مرد.»
آلن دلون در سال ۱۹۹۱ نشان «لژیون دونور» و در سال ۱۹۸۵ جایزه سینمایی «سزار» فرانسه را دریافت کرده بود.
